In 1990 hing ik een poster van een Porsche op mijn slaapkamer.

 

In 2016 stond hij op de oprit. En ik was gelukkig.

Het grappige is, mijn geluk had niet zozeer te maken met de Porsche op de oprit.
Weliswaar genoot ik als autofreak van de prachtige lijnen van deze krachtige sportwagen.

Nee… ik was gelukkig en trots om wat de auto symboliseert.

 

Zonder netwerk, zonder klanten, zonder businessmodel.

 

Gelukkig. Want amper 5 jaar eerder nam ik afscheid van mijn droomjob bij de Federale Gerechtelijke Politie.
En moest ik met lege handen opnieuw van 0 beginnen.

Die Porsche op de oprit was de bekroning van al die pittige jaren vol hard werk, twijfel, vallen en weer opstaan, opofferingen en stress op het einde van elke maand om alle lonen te kunnen betalen.

 

Die Porsche staat symbool voor:

• al die slapeloze nachten waarin ik me afvroeg hoe ik de lonen die maand ging betalen
• al die stressvolle ritjes naar klanten waarbij ik het project moést binnenhalen om die maand te overleven
• al die twijfels of ik wel uit het juiste hout gesneden ben om een bedrijf te leiden
• al de opofferingen, de dagen van 18 uur, de pijn van financiële stress
• de ongeruste en soms verwijtende blikken van mijn vrouw als ik stijf van de stress thuis kwam
• de momenten dat ik dacht aan opgeven omdat ik vergat waarom ik het eigenlijk deed

Mijn geluk had dus niets met die auto an sich te maken. Maar alles met die 15-jarige puber die toen al fantaseerde over het realiseren van grootse dromen en over het rijkelijk avontuurlijk leven dat hij ooit zou leiden.