Over de gevaren van te voorzichtig, te proper en te comfortabel te leven.

Ik voelde me vrij maar angstig tegelijkertijd. De gapende afgrond heeft een vreemd soort magnetische aantrekking op mijn knikkende knieën. Eén kleine stap naar links en ik stort 100 meter naar beneden.

Maar ik voel me ook vrijer dan ooit.

Hier, midden in de woeste bergen van Andalusië, met in de wijde omtrek geen levende ziel te bespeuren. Hier, op een smal rotsachtig wandelpad zonder enige vorm van bescherming, balustrade of verbodsborden.

“In België zou dit pad verboden zijn, of over de volledige lengte voorzien zijn van balustrades en volhangen met gevaars- en verbodsborden” denk ik terwijl ik gefascineerd in de diepte kijk.

Ik ervaar die kloof in visie op individuele verantwoordelijkheid wel vaker. Vanop afstand bekeken zijn we in België rotverwende producten van onze pampermaatschappij.
We proberen elk risico op ongevallen, ziekte of ander onheil te voorkomen door een niet aflatende tsunami van kafkaiaanse regeltjes op elkaar los te laten.

Het lijkt wel alsof onze politici elke persoonlijke keuzevrijheid en het bijhorende risico met wetten willen dichtplamuren. Tot gans het land, vanuit onze comfortzone apathisch naar elkaar kijkend, tot stilstand komt.

In Spanje wordt er veel meer beroep gedaan op de individuele verantwoordelijkheid van de burger.

Zoals op de foto helemaal bovenaan: “Als jij denkt dat je deze golven de baas kan zonder redders in de uitkijkpost doe je maar.”
Niemand die je verbiedt te zwemmen zonder toezicht. In België mag je pas zwemmen in de Noordzee vanaf 27 juni, dan starten de strandwachten aan hun zomer.

Soldaten zonder glutenintolerantie

Bij de soldaten in WO II waren er 4x minder allergieën dan vandaag in 2022.

Experts schatten dat 50% van de Belgen binnen enkele jaren allergisch zal zijn.

We leven met zijn allen zó hygiënisch en we hebben de natuur grotendeels uit ons dagelijks leven verwijderd waardoor ons immuunsysteem te weinig in contact komt met bacteriën.

We leven ‘te veilig’ waardoor ons afweersysteem het vechten verleerd is. Als er dan nog eens een vreemde stof of bacterie ons systeem binnendringt over reageert onze afweer waardoor er een allergische reactie ontstaat.

Kinderen die op een boerderij opgroeien hebben hier opmerkelijk minder last van. Zij ademen via het ‘boerderijstof’ van jongs af een scala aan bacteriën in waardoor hun afweersysteem goed getraind is.

Bacteriën in je comfortzone

Wat heeft dit nu te maken met mijn Spanje verhaal?
Alles.
Want het is met onze comfortzone en onze vechtlust net zoals met bacteriën en ons afweersysteem: hoe angstvalliger we elk risico en het verlaten van onze comfortzone vermijden, hoe erger het gesteld is met onze weerbaarheid en vechtlust.

En dat is wat ik bij veel mannen zie:
door jarenlang in de comfortzone te leven en zich te laten pamperen door de overheid, hebben ze zich in slaap laten wiegen.
Als je elk risico op pijn, verdriet of tegenslag angstvallig uit de weg gaat ben je na verloop van tijd niet meer gewapend tegen de uitdagingen die bij het leven horen.

En dan word je één van die zovele mannen die alle vechtlust hebben verloren en niet meer weten waarom ze ‘s morgens opstaan.

“To live is to suffer, to survive is to find something worth suffering for”. – Nietzsche

Die afgenomen mentale weerbaarheid zie je bijvoorbeeld ook bij de kinderen van bulldozerouders. Mama en papa spannen zich de hele kindertijd in om elk obstakel en pijntje uit de weg te ruimen.
Waardoor die kinderen als jonge twintigers bij de minste tegenslag, liefdesverdriet of ontslag denken dat de wereld vergaat en in een depressie terecht komen.

En daarom moet je dus koud douchen. Ook al gruwel je van de hype die dankzij de influencers op instagram ontstaan is.

Dit soort brug vrij toegankelijk houden vinden veel Belgen onverantwoord. Verontwaardigde burgers zouden de verantwoordelijke overheid overspoelen met klachten en beschuldigingen.

Gouden kooi

We zijn langzaam verslaafd geraakt aan comfort.
Die dagelijkse koude douche haalt je even uit je comfortzone en activeert je weerstand én je daadkracht.

Zo leer je het onaangename omarmen en aanvaarden dat het leven soms miserabel is. Zonder dat je daarom per sé opgeeft. Want ik zie veel te weinig mensen strijden voor wat ze willen. Ze gooien de handdoek in de ring bij de minste tegenslag.

Het lijkt soms wel alsof we een maatschappij van watjes, allergisch aan alle risico’s, aan het creëren zijn.

Koud douchen is een simpele maar krachtige eerste stap op weg naar de remedie. Je leert pijn te omarmen en wapent je brein en lichaam tegen alles wat het leven je voor de voeten gooit.

Mooi meegenomen is ook dat je even weer 10 jaar strakker bent.